Wat ik leerde van mijn verhaal.

Verhalen

Iedereen heeft zijn of haar verhaal en al die verhalen verklaren soms een heleboel en maken ook dat je met meer compassie naar iemand kunt kijken.

Er wordt ook nog wel eens een aangedikt verhaal vertelt.
Ellende wordt uitvergroot, waardoor de herrijzenis nog meer succes en victorie oplevert. Ook al was er misschien weinig ellende om te beginnen.

Mijn verhaal.

Mijn verhaal heeft wel een dieptepunt, dat ik met je wil delen. Oordeel zelf of de herrijzenis victorie betekent. Het gaat volgens mij natuurlijk helemaal niet over victorie of succes, maar over wat je kunt leren van je verhaal.

Na een aantal jaren succesvol te hebben gezongen in verschillende ensembles, als soliste en als lied zangeres, werd ik ontslagen uit het professionele Radiokoor waar ik een baan had, naast die solistische activiteiten.

Mijn ooit ‘gediagnosticeerde’ middenstem brak me op. Ook al zong ik in de sopraan groep van het koor, de aanvankelijke hoge sopraan tonen werden minder en de lage alt tonen namen toe, maar bleken toch niet te passen in de alt groep van dit koor.

Ontslag

Na 20 jaar was het ‘adieu Radiokoor’. Dat was pijnlijk en ….wat ik me vooral nu nog meer realiseer: Ik schaamde me. Ik had jammerlijk gefaald en was afgewezen op mijn diepste eigenheid. En ook al sprak ik stoer, dat ik meer was dan een zangeres, ja zeker waar, maar toch raakte het mijn wezen en ik durf er pas nu zo open over te schrijven en te spreken.

‘Ga maar een outplacement doen’ kreeg ik te horen. Enig idee wat dat is? Nou….ik had geen idee, toen!

Maar oké, optimistische positivo als ik ben, stortte ik me daar ook wel weer in. En wat denk je? Ik vond het heel interessant! Ik leerde veel over drive, over waarden, over doelen en wensen en zingeving. En ik zou na een stuk rouw over het verlies van deze baan, als een ‘Phoenix’ herrijzen uit de as. Wie wil dat niet?

Ik wilde er in ieder geval meer over leren. Dus deed ik een coach opleiding. En ik leerde mezelf nog beter kennen en kreeg mooie tools en handvatten om met mensen te werken aan hun innerlijke drijfveren en alles wat daarbij komt kijken.

En ik beef zingen en werken aan mijn stem. Natuurlijk wat dacht je wat! Als alt mezzo gaf ik leuke concerten. Muziek is en blijft heel belangrijk in mijn leven.

Ik ging musici coachen, sprekers en zangers. Ik schreef een boek en werd geen slachtoffer, maar pakte aan.

En toch merk ik nu pas de impact op mijn gevoel van zekerheid over mezelf. Tussen zangers en oud collega’s betrapte ik mezelf stiekem op een gevoel van mislukking. Hoe iedereen ook vol lof was over de dingen waar ik nu mee bezig ben. Alsof ik minder zou zijn, omdat ik niet meer in het radiokoor zong. Alsof je alleen wat waard bent als je zingt. Het moet toch niet gekker worden?! En toch….

Wat ik leerde

Pas nu kijk ik deze draak regelrecht in de ogen. Juist door mijn verhaal en ‘mislukking’ met jullie te delen. En dat is direct wat ik dus leerde van mijn verhaal. Ook al had ik gerouwd om het baanverlies, gewerkt aan mezelf en was ik geen slachtoffer geworden en was ik niet zielig…. Het voorval had natuurlijk veel impact en dat mag, dat is logisch! En door het te vertellen laat ik mijn kwetsbaarheid toe.

Afgewezen worden geeft een gevoel van mislukking. En niemand anders dan jezelf kan dat gevoel wegnemen. Pas nu ik dit mezelf nog meer durf toe geven, kwetsbaar durf te zijn en kan delen wat dit deed met me, voel ik opluchting en nog veel meer zekerheid over wat ik nu allemaal doe en vooral over wie ik ben.

Kijk je draak in de ogen en gun jezelf tijd!

Soms kan dit pas na langere tijd, je draak echt  recht in de ogen kijken. Soms durf je niet en kijk je toch graag net nog een beetje weg.

En ook de Phoenix vliegt misschien niet zomaar weer uit op volle kracht. Maar ze vliegt wel weer steeds hoger en vrijer na verloop van tijd en inzicht met en op de kracht van kwetsbaarheid.

Dit is wat ik leerde van mijn verhaal. Toegeven dat je kwetsbaar bent, geeft kracht!

En nu, 15 jaar later vliegt de phoenix nog steeds!

Wat is jouw verhaal en wat zou je willen delen daarover? Laat een reactie achter onder dit blog en je maakt nu vanwege mijn jubileum jaar, kans op het boek Stembalans. Ik verloot twee boeken!

Ik lees het graag!

Klankvolle groet, Marjolein.

 

Jolanda - 28 september, 2018

Ha Marjolein,

Erg bedankt voor het delen van je verhaal! Heel mooi.
Het raakt me! Ik herken het in het klein. Ik heb veel gezongen als amateur, met veel plezier. Totdat ik in een kamerkoor een zeer kritische dirigent trof, die altijd onzuiverheid hoorde (is ook heel vervelend, dat begrijp ik helemaal) en ons ging ’testen’, twee aan twee. Elke repetitieavond werd er strijd gevoerd om de zuiverheid beter te krijgen op een voor mij vervelende manier.
En daar ben ik onzeker van geworden in het zingen. Ik deed het met zoveel plezier, maar wilde ook goed zijn….
Ook later in een goed kamerkoor kreeg ik feedback (op een prettige manier, dat wel), waar ik onzeker door werd en ik weet zeker dat dit een vicieuze cirkel was.
Want techniek is belangrijk, maar vrijheid en blijheid nog veel belangrijker.
Daarom heb ik heel lang niet gezongen.

Enige tijd geleden heb ik een sessie ‘stembevrijding’ meegemaakt; heerlijk was dat zeg! Binnenkort tijd voor meer….
Want er moet gezongen worden!

Hartelijke groet,
Jolanda

    Marjolein Koetsier - 28 september, 2018

    Dank voor je reactie, Jolanda! Herkenbare situaties, die je schetst. Veel zangleerlingen van me hebben soortgelijks ook meegemaakt. Zang techniek is altijd een middel tot…. Nooit doel op zich. En vrijheid om beter uit te drukken zou het resultaat moeten zijn. Wat fijn dat je via ‘stembevrijding’ weer iets hebt mogen ervaren van die vrijheid. Heel veel plezier met het mooiste dat er is: Zingen! Grtjs, Marjolein

Peter - 28 september, 2018

Wow, Marjolein, wat een prachtig verhaal! En ook zo herkenbaar. Als muzikant heb ik iets vergelijkbaars meegemaakt. Noodgedwongen uitgerangeerd uit een circuit van klassieke muziek met bekende orkesten en musici, ben ik mijn eigenheid gaan ontdekken. Na een periode met mooie eigen stukken in mijn duo Wood & Winds, kom ik nu terecht in de volledig vrije improvisatie met mijn nieuwe groep Kaleidoscope. Heerlijk om te doen!
En ook ik heb sinds mijn muzikale crisis 15 jaar geleden een pad gevolgd van persoonlijke ontwikkeling en heling. Daardoor kan ik nu een meditatiegroep leiden, mensen coachen en klankhealings geven. Ik ben waar ik moet zijn en dat maakt me heel dankbaar. Liefs, Peter.

    Marjolein Koetsier - 28 september, 2018

    Ha Peter dank voor je reactie, het is best eng om zo’n allesbehalve succesverhaal te delen. Wat mooi hoe jij jouw eigenheid weer hebt gevonden. Bij mij is het ook 15 jaar geleden. Ja soms ontstaat er toch weer iets moois. Zo voel ik het ook hoor. Zo veel bijzonders mee mogen maken sinds dit debacle! En zoveel mensen mogen helpen! Dat vind ik toch ook heel fijn!

Kim - 23 september, 2020

Beste Marjolein,
Wat mooi om te lezen! Ik herken me erg in jouw verhaal, al heb ik nooit een vaste aanstelling ergens gehad.

Sinds ik hobo speel is mij ingeprent dat een orkestbaan of een solist zijn het hoogst haalbare is voor een blazer. De hele reden om naar het conservatorium te gaan was om nog meer met mensen muziek te maken want dat vond en vind ik heerlijk. Maar al gauw merkte ik dat ik lang niet de beste was en werd ik onzekerder en onzekerder. Na 4 jaar haalde ik mijn Bachelor en besloot ik om een docent muziek opleiding te doen, omdat daar meer werk in was en ik dacht dat ik toch nooit een orkestbaan zou krijgen.
De opleiding en het werk ging me goed af, ik ben goed in het werken met groepen en heb heel veel muzikale skills die mijn hobo collega’s niet hebben. Ik had veel werk en ik hoorde van iedereen dat ik zo goed bezig was. Toch bleef het altijd knagen dat ik gefaald had, omdat ik nooit in een professioneel orkest meespeelde. Ik had het ook nooit echt geprobeerd, want ik was als de dood voor audities.
Mijn docent muziek carrière was een soort vlucht van mijn eigen onzekerheid. Het hobo spelen bleef altijd knagen, vandaar dat ik toch nog besloot een master te doen. In de master (new audience and innovative practice) leerde ik weer veel nieuwe skills en dankzij goede coaching en mentoring meer zelfvertrouwen te hebben. Tijdens mijn master speelde ik bij diverse orkesten en sindsdien schrijf ik mij in voor elk hobo proefspel wat er is. Ik merk dat ik nog steeds groei als musicus en als mens, en hoewel elk niet gewonnen proefspel voelt als falen, kan ik het tegenwoordig wel beter relativeren en omzetten naar iets positiefs. Een groot leerpunt blijf het kunnen presteren onder grote druk, maar ook daarin groei ik!

Momenteel combineer ik schnabbelen bij orkesten met het geven van muzikale coaching aan basisschoolleerkrachten en het ontwikkelen van eigen maatschappelijke projecten waarbij ik niet alleen mijn docent skills, maar ook mijn hobo skills inzet! Ik ben heel benieuwd wat de toekomst nog voor mij in petto heeft!

Margo Post - 23 september, 2020

Lieve Marjolein,
Ik heb je van dichtbij meegemaakt in die tijd,dat je niet langer deel mocht/ kon uitmaken van het ” Radiokoor”.
Ja, zó dichtbij, want ik zat in de
Auditiecommissie.
Na de laatste auditie zei je: ” Het was niet goed, hè?”
Nee, het was niet goed genoeg.
Maar wat heb ik je bewonderd .
Hoe je met de teleurstelling omging.
Hoe je zuiver en reëel naar jezelf kon kijken.
Hoe je de draad hebt opgepakt en een eigen praktijk bent begonnen.
Alleen bewondering is hier op zijn plaats.
Chapeau!!!
Liefs,
Margo

    Marjolein Koetsier - 24 september, 2020

    Dan je wel lieve Margo! Wat fijn om te lezen. Liefs, Marjolein

Comments are closed