Kun jij lief zijn voor het kind in jezelf?

Kleinkind.

Zoals jullie misschien weten inmiddels, ben ik de blije oma van een prachtig kleinkind. (Inmiddels zijn het er al twee! Maar dit terzijde.)

Ja, en wat heb ik daaraan, wat moet ik daarmee, zul je wellicht denken.

Ik zal je vertellen wat het één met het ander te maken heeft en hoe het me aanzette tot het schrijven van dit blog.

Het kleine hoopje mens van vijf maanden lag te krijsen in haar bedje, de afgelopen oppas dag. En nee, ik pakte haar niet zomaar op, want meestal valt ze na een minuut of tien jengelen in slaap en is de rust daar. Zo niet nu. Dus tilde ik haar na twintig minuten huilen toch maar uit haar bedje. Ze was nu totaal over de rooie! Snikken en bijna niet meer te bedaren. En toch ook duidelijk heel erg moe.

Het was een warme dag en ik ging met haar de tuin in. Ik dacht dat het fonteintje in de vijver misschien zou afleiden en ging met haar op schoot op het bankje zitten, naast het rustgevend troostende kabbelende water. Langzaamaan werd ze rustiger, met zo nu en dan nog wat diepe na snikken. Ik vond het zo naar, dat ze zo overstuur was! Kon wel janken. Hoe ze tegen me aanlag, dat schokkend lijfje,  maar ook hoe ik haar toch had kunnen troosten en hoe ze uiteindelijk met haar hoofdje op mijn borst in slaap viel in totale overgave. Het ontroerde me.

Liefde

En er stroomden bakken vol liefde door me heen voor dat kleine kwetsbare afhankelijke kindje. Toen dacht ik: als ik zoveel liefde voel voor een kindje, (ja, natuurlijk, logisch het is mijn eigen kleinkind en ze is het mooiste en liefste kleinkind dat er is, uiteraard!) kan ik dat dan niet wat vaker inzetten voor het kind in mij zelf?

Hoe lief ben ik voor mezelf?

Hoe troost ik mezelf als ik verdrietig ben of als de dingen niet gaan zoals ik wil. Hoe spreek ik mezelf toe? Ik hoor me zelfs schelden soms. Vooral op de tennisbaan! Afkraken, niks is goed, waardeloos, stom, een sukkel en een oen, zo noem ik mezelf dan. ( Of een Klorus. En daar moeten mijn tennismaatjes dan erg om lachen. Ik weet eigenlijk ook niet wat een Klorus is! Maar dit terzijde.)

Herken je dit? En helpt het? Deze innerlijke criticus, wie kent hem/haar niet. Altijd meekijken over de schouder, er boven op en altijd met negatief commentaar, afkeuring en bezwaren. De criticus denkt dat het helpt, hij wil je beschermen, maar je heb juist behoefte aan troost of opbeurende woorden, aan liefde en waardering.

Zoek de liefdevolle ouder in jezelf.

Ergens is er ook een liefdevolle wijze ouder in je aanwezig. Laat die eens wat meer aan het woord. Zoek die liefde, voel die troostende liefde en koester je eigen kleine kwetsbare kind. Spreek jezelf positief toe. Heb waardering voor jezelf. Voel dat je goed genoeg bent voor deze oer ouder in jou. Ook al voelde je dat misschien niet altijd bij je echte ouders. Je bent het wel, meer dan goed genoeg! En je kunt er voor kiezen dit meer te ervaren. Word je eigen liefdevolle ouder!

Positieve zelf spraak.

Wees je eens meer bewust van hoe je jezelf toespreekt en kies voor opbeurende woorden i.p.v. afkrakende, wanneer je bijvoorbeeld iets spannends moet doen.

Zeg positieve dingen tegen jezelf, pep jezelf op voor je presentatie of voor je concert. Breng jezelf in een positieve flow voor een auditie of een optreden. En als het niet helemaal ging als gewenst. Vraag jezelf dan: Wat ging er wel goed? Wat heb ik ervan geleerd? Hoe nu verder? Mag mijn verdriet er zijn? Sta ik mezelf toe pijn van mislukking te voelen? Maar wanneer ben je mislukt? Wat is mislukt?

Wanneer je durft voelen wat er is, zonder oordeel, komt Liefde om de hoek kijken. Blijf het kind in jou liefdevol benaderen. Het mag er zijn!

Hoe lief kun jij zijn voor jezelf? Hoe gaat je dat af?

Laat het me weten in een reactie onder dit blog.

En kun je wel wat liefdevolle ondersteuning gebruiken bij je presentaties of muzikale onderneming, kijk dan eens op het aanbod van Opmaat-Coach of De-Afstemming

Klank- en liefdevolle groet, Marjolein